Clubverslag donderdag 24 april 2025 – ‘Tegenlicht’

Omdat Teun was verhinderd vroeg hij mij om het verslag te schrijven en waarmee ik natúúrlijk instemde. Mocht ik tenminste ook eindelijk eens naast Kees zitten en schrijven.

Er waren maar liefst 19 leden aanwezig en 13 leden hadden een serie ingezonden. Oorspronkelijk zou een serie bestaan uit twee foto’s maar om een avondvullend programma te kunnen maken had Marcel gevraagd om series van wel vijf foto’s te leveren, iets waar IK natuurlijk helemaal niet blij mee ben want weet je hoéveel extra schrijfwerk dit oplevert? 2.236 woorden!!!! In totaal zijn er door dat verzoek van Marcel 64 foto’s ingezonden. Pffff…. Veel leesvoer dus. Neem het mij niet kwalijk, het is de ‘schuld’ van onze voorzitter.😉 Maar goed. Zoals gebruikelijk opende Marcel de avond en memoreerde even dat de inhoud van het aanstaande clubuitje bijna hetzelfde is als dat de club dat véértig jaar geleden had georganiseerd. Bijzonder toch?

Nadat de lichten waren gedoofd was als eerste de inzending van Mariska aan de beurt.

Op de eerste foto was een roze bloem in kelkvorm te zien waarvan men vond dat er wat weinig contrast en schaduw in zat. De tweede foto was in dit kader wat beter. Water en een mooie lucht en goed tegenlicht. Enkel bleek het innerlijke waterpas van Mariska flink in de war geweest want het meer liep leeg. Toen verscheen er een meertje met daaromheen bomen waartussen mooie lichtharpen waren te zien. De linker boom nog even rechtzetten, dan is de foto OK. De vierde foto was in groothoek gemaakt bij het Prinsenbos. In silhouet was diep in de foto een visser te zien. Een foto met een heel mooie sfeer. Op de laatste foto was van een bospad waarop een wandelende man en een bankje te zien was, elementen die de foto ook echt nodig had. Een tip van Marcel was om aan de bovenzijde een flik stuk eraf te halen om zo de uitgevreten zon te verwijderen.

De volgende serie was van Kees Olierook welke begon met een foto, gemaakt in Noorwegen. Een heerlijke plaat van de opkomende zon die spiegelde in het water. Daarna volgde een herfstbeeld van bomen met mooie schaduwen, gemaakt in Park Ockenburg. Ook in Ockenburg was de derde foto gemaakt. Nu van een paadje met daarbij prachtige lichtharpen. Toen volgde een zeer recente foto, gemaakt tijdens de werkochtend vorige week op de Landtong bij Rozenburg. Een mooie tegenlichtopname van schepen op de Nieuwe Waterweg. Dan alweer de laatste van Kees en zéker niet de minste. Een schitterende macro-opname van een bloem (ik geloof een orchidee(?) waarbij Kees de kunst van het weglaten hanteerde. Een topper.

Nu was Henk van Uffelen aan de beurt. Een minimalistische foto werd vertoond. In de mist een lage horizon met als onderwerp een fragiel boompje met daarachter een wat waterige zon. Erg mooi. De tweede foto was van een paar amaryllisbloemen met doorschijnende bloembladen met een prachtige doortekening en stofuitdrukking. De derde foto. Een door het tegenlicht ontstane lichtrand omsloot een bijzondere wit/grijze schotse hooglander. Een mooi portret. Toen volgde een eenvoudig takje, gemaakt op de Veluwe. Simpel maar goed uitgevoerd. De laatste foto, een solitaire boom in de mist, ook gemaakt op de Veluwe, mocht er zeker ook zijn.

Van de relatief nieuwe lichting leden kregen we nu de serie van Marja te zien. Een ondergaande zon boven een lage horizon, schijnend in het water van de zee met in de voorgrond donkere natte zandheuveltjes met wat lichtreflecties. Een goed begin. Maar daar blijft het niet bij. Een mooi bokeh als achtergrond met daarvoor een paar simpele takjes máár daartussen dan wel een letterlijk schitterend spinnenweb, bezet met ‘pareltjes’, dat was haar tweede foto. De derde? Een in Epe vastgelegd tafereel van een bospad met daarop een houten hek dat absoluut een toegevoegde waarde heeft. Zee, duinen, helmgras en dat alles in een oranje/rode kleur. Hoe mooi wil je het hebben. Dat was nummer vier en wat volgt er dan? Op mijn school was dat vijf. Deze liet opnieuw een bospad zien en opnieuw met een houten hek máár… dan nu met een fietser in een rode trui erbij en dat alles in mooie pasteltintjes.

En toen was er een ‘ouwe rot’ aan de beurt, niet minder dan onze Anneke. Ook zij was de paden op en de lanen in gegaan en fotografeerde op een pad een wandelaar met hond en dat alles in een mooi diffuus licht. Was het in de vroege ochtend? Anneke en Kees hebben vorige week op de Landtong waarschijnlijk naast elkaar gestaan, ook zij legde namelijk een tafereel met schepen op de Nieuwe Waterweg vast met aan de horizon een woud van havenkranen. Mooi hoor, zegt deze ijzervreter.😉 De derde foto? Loeischerp. Een paarse bloem met gelige bladeren tegen een strakblauwe lucht. Een Japanse Wijnbes vormde de vierde foto. De rode steeltjes en doortekening in de jonge blaadjes waren het aanzien meer dan waardig. De laatste foto toonde een avond in Kijkduin met een echt dreigende lucht maar…., met een lichtpunt(je) in het midden dat een mooi effect had op het totale beeld. En op de horizon, heel ver weg? Véél staal. Lekker joh!

Nou Teun, je was er toch een beetje bij hoor! Heb je mee gerend op de Erasmusbrug? Een foto van veel publiek op de brug, toeschouwers van de Rotterdam Marathon. Een beetje willekeurig. Een betere uitsnede en met name het tui-gedeelte van de brug had deze foto beter gemaakt. De foto van de grote boom in het bos vertoonde veel uitgevreten plekken. Hier had minimaal twee stops onderbelichten wonderen gedaan. De derde foto, een sloot in het bos laat een mooie spiegeling zien van het jonge lentegroen maar ook hier helaas weer een overdaad aan hooglichten. Een kale ‘kroon’ van een boom was het volgende onderwerp. In deze foto lijkt de kleur terug gedraaid te zijn. Het is mede hierdoor een interessante plaat geworden. En dan als laatste, Het kerkje van ’t Woudt. Hier had meer in gezeten door wat dichterbij te fotograferen met bijvoorbeeld meer aandacht voor de glas in lood ramen en het licht dat daar, via de ramen in de dar achterstaande gevel, doorheen scheen.

Ook Marion was er helaas niet maar dat weerhield haar niet om even wat ‘werk’ in te sturen. Epke Zonderland aan de ongelijke ligger! Dit was een opmerking bij het zien van die enorme mug of wat het dan ook geweest zou zijn. Een mooi bokeh en beweging in de achtergrond. Een fraaie plaat. Dan een blauwe regen in een mooie compositie waarin een takje met bladeren de hoofdrol speelt. Een prachtige doortekening van de vleugels van een vlinder die het onderwerp is in foto drie. Er ontstaat wel een discussie of dit wel tegenlicht is. Bij foto vier is de scherpte ver te zoeken maar dat is een bewuste keuze geweest van Marion. Een wazig/bewogen grasland met dan weer wel een scherp takje met een verwaaide zaadbol(?) er op. Over foto vijf waren de meningen zeer verdeeld. Deze zou in een wedstrijd zowel een vier alsook een tien krijgen. Gewoon distels. Maar….., dan niet zomaar gewoon bewerkt, een echte Marion.

Anita Herbert dacht waarschijnlijk, laat ik eens een mooie witte bloem in een mooi groen geblurde achtergrond fotograferen. Het resultaat? Een mooie plaat. Daarom nog maar eentje. De bewust ietwat overbelichte blauwe regen tegen een helder witte achtergrond gaf een mooi effect. Anita weet wel sfeertjes te scheppen want ook de waterjuffer op een stengel tegen een sfeervolle achtergrond mag er zijn. Op het juiste moment een vliegende bij fotograferen die een landing wil maken op een paarse bloem in kaarsvorm is geen sinecure. De opmerking van Anita, ‘Ben ik te laat dan kan ik niet vragen of hij even terug vliegt’, doet het publiek schuddebuiken van de lach. Maar, het is haar gelukt. De laatste foto is van een heel andere orde. Een verstild Noors landschap met bergen, water, een lange steiger met daaraan – vast een replica – een Vikingschip.

Onze ‘ouwe’ Ger was ook weer van de partij en was maar eens even in zijn archief gedoken. Hij moet wel een soort van Dagobert Duck zijn maar dan niet met een pakhuis vol met geld maar met foto’s. De mistige Z/W foto van het oude gemeentehuis op het Wilhelminaplein in het waterige tegenlicht roept een wat sinistere sfeer op. We hebben deze eerder gezien maar hij blijft mooi en paste bij het thema van deze avond. De tweede foto was een detail uit een duinlandschap. Heel subtiel, slechts golvend zand met helmgras in mooie kleuren en dat alles in mooi licht. Een binnenplaatsje in Boedapest was de plek waar Ger zijn derde foto maakte. De samenwerking van het licht en de gebogen en ronde glasroeden van de deuren zorgde voor prachtige schaduwen op de tegelvloer. Echt weer ‘een Ger’. Terug naar Nederland en specifiek naar de plaats waar hij, naar ik geloof, de helft van zijn pakhuis-foto’s heeft gemaakt, Den Haag. Het Lange Voorhout, dat is waar hij een dame èn een oude lantaarn tussen de bomen zag. Klik…, klaar. En dan, even voor de avond valt, op de fiets door de duinen naar huis. En als je dan in dat mooi oranje/rode licht twee fietsers en voor een goede balans aan de andere kant van het fietspad een hardloopster treft? Dan geldt voor Ger ook hier weer simpelweg, klik…, klaar!

Van de foto’s van Johan van Schie kreeg je het warm. Bonaire, daar maakte hij een mooie plaat van de zee met aan de horizon een zeilschip en met in de voorgrond de jaloersmakende palmparasols zoals die daar gebruikt worden. Waarschijnlijk liggend van onder zo’n parasol maakte hij een foto van een basketbalnet met daar achter de zon. Luiaard! Dan nu naar Frankrijk om tijdens het blauwe kwartiertje ronde torenspitsen te fotograferen die als slechts een silhouet tegen een blauwige achtergrond zichtbaar zijn. Fraai. Het kòn niet uitblijven! Johan en concertfotografie! Een wild bewegende gitarist in blauw licht bevriezen, dat is Johan wel toevertrouwd. Enkele duizenden isootjes en het is ‘hop – klaar.’ Zo ook bij zijn laatste foto van een zanger die gevangen is binnen de lichtbundels van een paar spots. Mooi werk Johan.

Niets van dat alles voor Ron. Natuur, daar heeft hij zich op gericht. Hij zag in de vroege ochtenduurtjes in het Prinsenbos prachtige oranje vliegtuigstrepen in de vorm van een driehoek aan het firmament welken letterlijk schitterden in het rustige water. Aan het einde van de dag tijdens het gouden kwartiertje even in een duinlandschap in oranje/rood de ondergaande zon met mooie stralen vastleggen, dat is wat hij deed bij zijn tweede foto. Ook bezocht hij het Kraaiennest in De Lier en legde daar, hoe minimalistisch, enkel een bankje in het gras vast op de plaat. Ik ben er nu toch zal hij gedacht hebben dus een plaat met een mooie dieptewerking zal het ook wel doen. Een graspad met zijdelings rietkragen en een fraaie lucht erboven. Als laatste een foto uit Park Meer en Bos, Den Haag. Een waterpartij waarin een boomstronk de aandacht trekt. Jammer van die uitgevreten plek in het water.

Gelukkig, twee fototeksten minder! Erik had slechts drie foto’s ingeleverd. Beste Erik, met afgesleten vingers/nagels schrijf ik je nu: Bedankt! De foto? Een grot in prachtig licht met mooie golvende lijnen in de kleuren bruin/oranje. Foto twee, hoe kan het ook anders. Een haai vanuit de diepte omhoog gefotografeerd in het blauwe water. Er werd geroepen, ‘in een kooi Erik’? Nee joh, niets aan de hand, hè Erik! Zelf heeft Erik hem nog niet gekregen maar als hij zo doorgaat met fotograferen is dat moment niet meer ver weg. Een standbeeld. Om alvast te zien hoe hij er dan bij zou staan fotografeerde hij in Corsica alvast maar eens het standbeeld van Napoleon, zijn derde foto. Mooi gedaan van onderaf een lange trap naar boven met de zon achter het standbeeld. Hij gebruikte een klein diafragma waardoor er mooie zonnestralen te zien zijn.

De hekkensluiter van deze avond is Marcel. Hij bezocht Deventer en legde daar de toren  van het stadsverwarmingsgebouw vast. Zoals we van hem gewend zijn deed hij dat weer op een bijzondere manier. Aan de voet van het gebouw schuin omhoog met een bizarre lucht erboven. Op het strand, tijdens het gouden kwartiertje, zag hij aan de waterlijn twee kinderen waarvan één met een schepnet. Mooie lucht, de twee kinderen in silhouet, zijn tweede foto. Op naar Utrecht waar hij in Hoog Catharijne een dakconstructie, met gaten erin en waardoor het daglicht naar binnen scheen, op de plaat vastlegde. Een verrassend effect. We gaan even vliegen nu naar de Valley of Dreams in New Mexico. Een enorme rots met een gat erin waardoor de zon scheen en haar stralen liet zien. Indrukwekkend. Zijn laatste foto was ijzingwekkend. Een enorme rotsformatie, groots, hoog en waarop in silhouet zonder enige doortekening een heel klein persoon te zien was. Je moet maar durven.

Er was nog wat tijd over dus Marcel zijn presentatie eigen werk zien die op 27 maart j.l. niet meer aan bod kwam. De titel? ‘Natuur dichtbij’ Het was een mooie mengelmoes van  bloemen, planten, schimmels, mossen, abstracten, schorsen en dieren zoals vlinders, rups, slak, zandhagedis en eekhoorn. Al met al de moeite waard om even ‘na te blijven’.

Toen was het tijd voor de derde helft. Het was weer een mooie, leuke en leerzame avond.

Bedankt allemaal, Wim