W A F V

Clubverslag van donderdag 23 augustus 2018

Het was weer even wennen. Na een zomerstop van 56 dagen moest ik echt even op gang komen. Een verrassing was dat er weer het nodige werk is verricht aan de locatie: een nieuwe vloer in de grote hal, een verlaagd plafond boven de bar. Je kunt zeggen wat je wilt, maar er wordt wel onderhoud gepleegd in de Anjerlaan en het ziet er steeds weer beter uit.
Zoals gebruikelijk is de eerste avond na de zomervakantie een ‘losse’ avond, zonder wedstrijd. De vooraankondiging zei er het volgende over: “Traditiegetrouw beginnen we onze eerste avond met vakantieverhalen en foto’s. Dit mag een album zijn, maar een digitale serie is meer dan welkom. Deze serie hoeft niet op vakantie gemaakt te zijn. Alle series zijn welkom. Gewoon meenemen op een USB-stick. We zullen dit grotendeels vóór de pauze invullen. Ná de pauze besteden we eerst aandacht aan onze foto-ochtend in de “Poel-zone. Marcel wil hier wel weer een mooie presentatie van maken. Stuur maximaal 8 foto’s via WeTransfer naar marcel@marcelbatist.nl liefst in het formaat lange zijde 2000 pixels. Kortom, deze eerste avond wordt gewoon een relaxte, gezellige avond (zoals altijd)”.

Marcel opent de avond iets later dan gepland, omdat ik de clublaptop niet bij me had. Het was geen wedstrijdavond, dus ging ik ervanuit dat Marcel, die de presentatie van het eigen werk en de Poelzone voor zijn rekening nam, zijn eigen laptop zou gebruiken. Dat was niet zo, dus moest ik even naar huis om onze clublaptop op te helen. Even na achten konden we echt beginnen.

Marcel opent de avond met een woord van welkom en toont zich verbaast over de opkomst, de zaal is goed gevuld.

Henk van Uffelen start de presentatie eigen werk met een aantal beelden uit Dordrecht. Bijzonder is dat alle beelden (en het waren er veel) gemaakt zijn met een GoPro-achtig cameraatje van minder dan € 100,=. De beelden zijn (extreem) groothoekig, zoals altijd met dit soort camera’s en muntten uit in scherpte en belichting.

Ben van Elswijk vervolgt met een serie fraaie beelden die elkaar smaakvol opvolgen. De beelden werden ook ondersteund met muziek. Op de vraag hoe en waarmee hij dat gemaakt had was het antwoordt: Met Lightroom. Als je Lightroom start zie je rechtsboven een aantal keuzemogelijkheden, waaronder ook Presentatie.

Hiermee is het mogelijk van een aantal beelden een presentatie te maken waarbij de beelden netjes in elkaar overvloeien. Hoe dat in zijn werk gaat is te lezen in de cursus Lightroom van Gratiscursus.be. Klik op DEZE link om dat te doen en uitleg te krijgen over de module Presentatie van Lightroom. Ben had er een fraaie serie mee gemaakt, die de moeite van het aanzien meer dan waard was.

Kees Olierook had een aantal vakantiebeelden meegenomen. Hij was met zijn familie naar een vakantiehuis in Duitsland geweest en gaf met de beelden een overzicht. De foto’s van Kees waren, zoals we dat van hem gewend zijn, schitterend van scherpte en belichting.

Thomas, een Poolse meneer die bij ons een kijkje kwam nemen, toonde een aantal beelden. Hij heeft kennelijk belangstelling voor een lidmaatschap. Ik begreep uit zijn woorden dat hij al elf jaar in Nederland is, maar communicatie met hem gaat nog niet erg soepel. Hij gaat komende donderdag wel mee met de werkavond.

Tenslotte liet Marcel een serie opnamen van vlinders zien, die op verschillende locaties gemaakt waren. Zijn eigen tuin nam daarin een belangrijke plaats in. Hij vertelde erbij dat de keuze van diafragma en sluitertijd cruciaal zijn, enerzijds om voldoende scherptediepte te krijgen en anderzijds om beweging te bevriezen. Een indrukwekkende serie, die veel bewondering oogstte.

Na de pauze werden de resultaten van het Poelzone-experiment getoond. Hoewel er meer mensen aan deelgenomen hebben, waren er slechts acht personen die resultaten hebben ingeleverd: Anneke, Ben, Ed, Kees Olierook, Karin, Sylvia en Marcel. De bedoeling was dat iedere deelnemer acht opnamen zou inzenden, maar soms was dat wat minder, soms wat meer. Er is niet moeilijk over gedaan en het geheel leverde een fraaie serie beelden op, die evenwel niet uitsluitend de natuur betroffen. Ik denk aan de geleurde (nep)tulpen van Anneke, de steiger van Ed en de reflecties in het water van Marcel.

Arthur

Clubverslag van donderdag 28 juni 2018

Het onderwerp was SPORT. Dat is precies een onderwerp waar ik helemaal niets mee heb. Sporten is niet leuk, het is een soort nodeloze tijdsverspilling, waar je bovendien in de meeste gevallen erg moe van wordt.

Volgens mij is het in de grijze oudheid ontstaan, toen de mens nog achter zijn eten aan moest hollen. Als je een beest wilde opeten moest je het eerst vangen en er dus heel hard achteraanlopen. Dat is de enige reden die ik kan bedenken waarom mensen spontaan een zeer inspannende lichaamsbewegingen gaan uitvoeren. Vervolgens is het de mens eigen om te laten zien dat je dat sneller en beter kunt dan anderen. Zo ontstaat een wedstrijdelement. In feite doen we dat bij de fotoclub ook. We spannen ons in om betere en mooiere foto’s te maken dan medeleden. Het zit diep in de mens ingebakken.

Maar achter ons eten aanrennen hoeft inmiddels niet meer. Ik loop op mijn gemak naar Albert Heijn en haal daar wat nodig is, op een heel ontspannen manier, bijna zonder lichaamsbeweging. Om je dan daarna tijdens sporten enorm te gaan inspannen is een volkomen overbodige activiteit. Kijk maar eens naar de natuur. Wilde dieren lopen alleen maar hard als ze achter hun prooi aanzitten. Als ze gegeten hebben vallen ze in slaap en worden pas weer wakker als het etenstijd is. Ikzelf word wakker als ik naar Albert Heijn moet.

Maar ik dwaal af, we hebben het over gisteravond. Nooit geweten dat er zo veel verschillende sporten zijn. Waarbij dan tevens aan de orde komt dat veel dingen met ‘sport’ aangeduid worden, terwijl dat alleen maar recreatie is. Marcel gaf dat in zijn openingswoord ook al duidelijk aan. Na voorstellen van een belangstellend aspirant-lid, Anita Herbert, zei hij: “Het woordenboek zegt er het volgende over:”

lichamelijke activiteit voor je plezier of als beroep Voorbeelden: `Zwemmen, voetballen, schaatsen en wielrennen zijn verschillende sporten.`, `aan sport doen`, `een denksport, zoals schaken`, `wedstrijdsport`, `teamsport`

Wat ook in het woordenboek wordt genoemd is de sport van een ladder. En dat is wat we in de wedstrijd helemaal niet gezien hebben…

Voor we de beelden gaan bezien en beoordelen worden er twee laddercertificaten uitgedeeld. Ger had er nog een tegoed omdat hij bij de uitreiking op 3 mei op vakantie was. Cock had gisteren de top van de ladder bereikt en krijg eveneens een certificaat uit handen van de voorzitter. Daarmee was het officiële deel achter de rug en konden we de inspanningen van de leden op sportfotogebied bekijken.

De eerste vertoning ging vergezeld van muziek van Adele, maar tijdens het beoordelen daarna was er een doodse stilte. Iedereen was kennelijk zeer ingespannen bezig met cijfers geven.

Bij het inleveren van drie foto’s blijkt in de regel dat ze niet gelijkwaardig van kwaliteit zijn. Er is vaak een hele goede, een iets mindere en dan nog een derde, want dat moet nu eenmaal. De vraag is dan: “Welke doe je als eerste?”. De beste van de drie, of bouw je de kwaliteit op en doe je de beste als laatste? Ik heb er geen antwoord op. Als van iedereen de foto’s direct na elkaar zouden verschijnen, zou ik zelf geneigd zijn mijn beste als laatste te presenteren.

Ter wille van de tijd presenteren we van iedereen eerst de eerste foto, dan van iedereen de tweede en tenslotte van iedereen nummer drie. En om het nog lastiger te maken is per sectie de volgorde volkomen willekeurig. Voor de beoordeling is dat prima, maar om van iedereen een duidelijker beeld te krijgen zou het ook weleens aardig zijn om de foto’s in de volgorden van inleveren te laten zien, dus van lid A de foto’s 1,2 en 3, dan van lid B de foto’s 1,2 en 3, etc. Misschien kan het bestuur zich er eens over buigen of moeten we het een keer als proef doen om te kijken of dat bevalt.

Als we de statistieken bekijken zien we dat de cijfers weer behoorlijk uiteenlopen. Niet alleen zien we dat het cijfer 4 zesmaal is toegekend, er is ook drie maal een 10 gegeven.

Het gemiddelde van de cijfers is wat lager dan we gewend zijn. Maar vooral valt op dat de spreiding hoog is; maximaal zelfs vier punten. Dat wil zeggen dat het grootste verschil in waardering voor één en dezelfde foto maar liefst vier punten bedraagt. Dat is tweemaal voorgekomen. De eerste keer met een 4 en een 9, de tweede keer met een 6 en een 10.

Arthur

Clubverslag van donderdag

Woensdag 6 juni, KAAL Ik open nog een beetje slaperig de mailbox. Naast een aantal spamberichten is er ook een mailtje van Marcel. Ineens ben ik wakker. De 5-op-een-rij-marathon! Het eerste woord is gearriveerd en het luidt KAAL. Dat is vreemd. Kaal is een bijvoeglijk naamwoord. Als ergens geschreven wordt ‘hij is kaal’, dan boedelen we eigenlijk ‘hij heeft een kaal hoofd’. Kaal zegt in zo’n geval iets over het hoofd. En hoe moet je nu een bijvoeglijk naamwoord zonder bijbehorend zelfstandig naamwoord visualiseren? De kans dat heel veel WAFV-leden een kale man (of vrouw, laten we vooral niet discrimineren en genderneutraal blijven) fotograferen is groot, dat ga ik dus niet doen.

Ik denk er lang over na en pas na de lunch krijg ik een idee. Ik denk erover om mijn schaamstreek te fotograferen. Ik zal de achtergrond even duidelijk maken. Ik heb jarenlang een volle baard gedragen. Toen ik deze er na negen jaar afhaalde zei iedereen: “Je ziet er tien jaar jonger uit”. Dat was aanleiding om na tien jaar ook mijn snor weg te scheren. Jammer genoeg had gaf dat niet dezelfde reactie; er waren maar een paar mensen die dat opmerkten. Weer later moest het schaamhaar eraan geloven. En deze keer was er helemaal niemand die er iets over opmerkte… Ik ben beneden dus zo kaal als een biljartbal’ en dat lijkt me een prima uitgangspunt om een biljartbal te fotograferen. Probleempje is dat ik geen biljartbal bezit. Ik Google even op ‘biljartclub’ en die blijkt in Naaldwijk te bestaan. Erop af dus. Camera en statief mee en naar biljartclub Het Groene Hart.

Het blijkt een ruime hal, modern van opzet, met een twaalftal tafels. Zes ervan worden bespeeld door voornamelijk oudere mannen. Logisch, deze zijn gepensioneerd en hebben de tijd aan zichzelf. Ik meld me bij de beheerder en leg uit wat ik wil komen doen. Ik krijg alle medewerking. Ik mag zelf een tafel uitzoeken, hij doet de verlichting erboven aan en vraagt of de luxaflex open of dicht moet.

Ik maak een aantal foto’s. Er is wat moeite met de verlichting. Het zijn ronde TL-buizen in kelkvormige armaturen, maar na instellen van de witbalans wordt de witte bal echt wit is gaat het prima. De kop is eraf, de eerste opname is een feit.

Donderdag 7 juni, HOOG Het nieuwe woord is HOOG. Ook weer een bijvoeglijk naamwoord. De vraag is dus “Wat is er dan hoog?”. Dat mag je kennelijk zelf bepalen. Lastig hoor. Uit de te maken afbeelding moet natuurlijk duidelijk blijken dat er iets hoog is. In dit leven is bijna alles relatief. Omdat ikzelf niet zo groot ben zijn bijvoorbeeld de meeste mensen in mijn beleving groot. Maar nu moet het gaan om iets dat door iedereen als hoog wordt ervaren. Een hoog gebouw zou daarvoor in aanmerking kunnen komen. Hoe langer ik erover nadenk, hoe geschikter dat lijkt. De Euromast is in mijn beleving niet hoog, die is ontzettend hoog.

En dus ga ik richting Rotterdam, naar de Euromast. Parkeren is er geen probleem, er is een flink parkeerterrein aan de Parkhaven. Ik maak voor mijn doen een flink aantal foto’s. Vanwege de scherpe lucht maak ik ook een aantal opnamen vanaf statief met steeds een drietal belichtingen, normaal, twee stops over- en twee stops onderbelichting. Dat blijkt een goede greep, want later, als deze met Photoshop tot één opname worden gecombineerd, levert het een zeer aanvaardbaar resultaat op. Ook de tweede opname is vastgelegd.
Vrijdag 8 juni, VUIL De vrijdag is toch al het begin van het weekend en in de weekenden ben ik niet thuis. Dat verblijft de familie Palache in Zeeland. Daar staat een vakantie-onderkomen waar het zeer aangenaam toeven is. Ik kom daar tot de ontdekking dat het derde woord VUIL is. Vuil wat? Ook nu weer een bijvoeglijk naamwoord waar ik wat moeite mee heb. Ik kijk eens om me heen en ontdek dat ik een buitengewoon vuile auto heb. Met name de voorwielen zijn erg vies. Maar als ik er een foto van maak lijkt het nergens naar. Het is geen aangenaam beeld om naar te kijken. Nog harder nadenken dus. Ik herinner me dat er in Zierikzee een milieustraat is. Daar is het is daar vast een vuile boel, dus op naar Zierikzee.

Ik ben de milieustraat in Naaldwijk gewend, daar is het allemaal keurig geregeld. Maar hier in Zierikzee is het een bende. Precies wat ik nodig heb. Ik kijk door de zoeker naar een aardig plaatje, maar voor ik de eerste opname kan maken komt er een werknemer naar me toe die vraagt wat ik aan het doen ben. “Ik maak even wat foto’s” zeg ik beleefd en naar waarheid. Dat viel niet in goede aarde. “Dat mag niet” zegt hij bars. Ik vraag welgemanierd waar dat aangegeven is, maar daar krijg ik geen antwoord op. “Er mag hier alleen afval worden gestort” zegt hij. “Ja, maar ik kom alleen wat foto’s maken” probeer ik nog. Maar hij is onverbiddelijk. “Alleen met schriftelijke toestemming van de gemeente”. En hij loopt niet weg. Hij blijft onvriendelijk staan en kijkt toe hoe ik mijn spullen inpak en noodgedwongen vertrek. Vervelend als dit soort simpele mensen hun ‘macht’ gaan uitoefenen.

Terug in mijn dorp (408 inwoners, een kerk en gelukkig een café) is wel een ‘afvalstraat’ in de vorm van een stel containers waar papier, glas (altijd vol), plastic en kleding gedumpt kan worden. Van pure ellende maak ik er een paar opnamen omdat ik niks beters kan verzinnen. Ik word intussen wel heel nieuwsgierig naar hoe de andere clubleden dit gaan oplossen.

Zaterdag 9 juni, RIJ Het voorlaatste woord is ontvangen, RIJ. Eindelijk een zelfstandig naamwoord, dat geeft bij mij minder verwarring. Nu nog even een rij vinden. Ik zie in de verte een ploeg wielrenners aankomen. Ze vormen een lange kleurrijke sliert en dus ook een rij. Maar ze fietsen snel. Heel snel. Zo snel dat ze al voorbij zijn voor m’n camera schietbereid is. Jammer, gemiste kans.

Hier in Zeeland zijn niet zo veel rijen. Wel staan er wat bomen langs een dijk, maar ik associeer dat niet direct met een rij. Uiteindelijk kom ik in de haven van Zonnemaire terecht. Vroeger, in de tijd van de aanleg van de Deltawerken was dat een werkhaven van Rijkswaterstaat. Tegenwoordig is het een jachthaven. In het water zijn steigers en daar kan ik een aardig plaatje maken van een aantal meerpalen die boven water uitsteken. Weer een probleem opgelost

Zondag 10 juni, RUST Het laatste woord dat ik ’s-morgens op mijn telefoontje lees is RUST. Ik vraag me heel even af of dit een bijvoeglijk of een zelfstandig naamwoord is. Het woordenboek spreekt van een toestand die intreedt bij het ophouden van vermoeienis of inspanning en geeft als voorbeeld tot rust komen.

Ik pieker over hoe je dat kunt verbeelden en bedenk dat overledenen over het algemeen heel rustig zijn. In het dorp is naast de reeds genoemde faciliteiten (kerk en café) ook een begraafplaatsje. Daar zal het vast wel heel rustig zijn. Ik besluit er heen te gaan om te kijken of ik dat ook kan uitbeelden.

Op veel grafzerken is het woord RUST te vinden. “Hier rust” en dan volgt de naam en wat data. Dan wordt mijn aandacht getrokken door een zwarte zerk, waar met witte letters op staat “Hier ligt Piet, vergeet mij niet”. Ik moet even glimlachen. Humor op een begraafplaats, dat kom je niet veel tegen. Iets dergelijks kwam ik wel in een ver verleden tegen. Toen stond er: “Hier ligt Poot, hij is dood”.

Hoe dan ook, de opdrachten zijn vervuld. Als ik maandag thuis ben zal ik de opnamen voor het mooie nog even door Photoshop halen en dan kan de boel opgestuurd worden. Ik ben benieuwd wat het allemaal gaat opleveren.
Arthur