W A F V

Clubverslag van donderdag 28 maart 2019

Marcel opent kort na achten de avond met de mededeling dat we een erg vol programma hebben. Het is maar de vraag of er tijd is voor discussie. Gelukkig blijkt dat achteraf mee te vallen, er is wel wat tijd om opmerkingen te maken. Verder meldt hij dat tot zijn verrassing twee leden die geen deel uitmaken van de AV-groep, toch een productie hebben aangeleverd. Zowel Cock als Wim L hebben de moeite genomen om met PowerPoint en Moviemaker een presentatie te maken.

We hebben 27 aanwezigen in de zaal. Dat betekent een hoge bezettingsgraad. Welke vereniging heeft tijdens een clubavond een opkomst van 82%?

Marcel heeft het volledige programma in een PowerPointpresentatie gevangen en als eerste herhalen we nog eens de Vreemde Vogels van Arthur die we tijdens de jaarvergadering op 31 januari ook al konden bekijken. Aan de reacties te horen werd deze herhaling hogelijk gewaardeerd.

Cock heeft een serie gemaakt over Aalscholvers. Een leuke serie die het leven van Aalscholvers goed in beeld brengt. Het wordt muzikaal ondersteunt door een liedje over deze vogels. Het geheel past helemaal bij Cock.

Wim L heeft een vakantiebeleving gemaakt, die uit meerdere onderdelen bestond. We zagen beelden uit Normandië, zandsculpturen uit Den Haag, het varend corso in het Westland en koolmezen (met vliegangst?) Het was Wim’s eerste poging iets dergelijks te maken en is goed ontvangen. Er is wel een korte discussie over de kwaliteit van de videobeelden, maar dat is een technische kwestie.

Dan vervolgt Marcel met voorstellen van AV-groep Westland. Hij geeft ook een korte uitleg over wat een audiovisual inhoudt en noemt de veelzijdigheid die nodig is om een audiovisual te maken. De auteur is natuurlijk in de eerste plaats fotograaf, maar dan begint het pas. Hij1 is ook regisseur, tekstschrijver, maakt de keuze voor de muziek, etc. Hij vervult dus vele rollen en dat maakt het niet gemakkelijk.

Ger vervolgt met een serie, getiteld De Boerderij. Bijzonder is dat de achtergrondmuziek bestaat uit een song, iets dat niet zo gebruikelijk is. In de regel wordt instrumentale muziek gebruikt, maar Ger wijkt daar bewust van af met Our House van Crosby, Stills, Nash & Young. Hij wordt met deze muziekkeuze gecomplimenteerd. Het is een subtiele en vooral fraaie serie geworden, die gekenmerkt is doordat de beelden op een bijzondere manier zijn gevignetteerd.

De dan volgende serie is van Marcel, getiteld Ver weg, dichtbij. Hij laat zien dat als een safari naar een ver (en duur) land niet tot de mogelijkheden behoort, het ook mogelijk is in een dierentuin een safari te houden. De indringende dierenportretten laten dat duidelijk zien. Aan de beelden is niet te zien dat ze in een diertuin zijn opgenomen. Geen spoor van hekken of tralies!

Kees O is naar Dordrecht getogen op het moment dat daar een internationale stoomdag gehouden werd. Vele eigenaren van stoommachines waren daar aanwezig en Kees heeft er een leuke reportage van gemaakt, met hier en daar bewegende beelden. Beelden die voortreffelijk van kwaliteit waren, met mooie verzadigde kleuren. Het geheel werd ondersteund door precies de juiste muziek, uit de jaren 20 van de vorige eeuw.

Dan is de beurt aan Henk U met de serie Saas Fee. Saas-Fee is een badplaats in de Zwitserse Alpen vlakbij de Italiaanse grens. Alle foto’s zijn op één (regenachtige) dag gemaakt en geven een heel aardige impressie van dit Zwitserse dorpje.

Na de pauze vervolgt Marcel de avond met de mededeling dat de club een nieuwe Spider gekocht heeft. De oude werkt niet op Windows 10. Deze nieuwe, waarmee een beeldscherm op kleur kan worden gekalibreerd, kan door clubleden geleend worden. Deze moet daartoe bij Marcel worden afgehaald en na twee dagen weer worden ingeleverd. Als we het uitlenen alleen op clubavonden doen wordt de wachttijd te lang, omdat daar steeds twee weken tussen zit.

De volgende serie is weer van Ger. Deze brengt Hotel New York (in Budapest) in beeld. Ook hier zijn alle beelden bewerkt. Ditmaal met een filter uit de NIKcollectie; Dark Contrast. Hoewel we voornamelijk plafonds hebben gezien is het toch een indrukwekkende serie geworden, begeleid door goed bijpassende muziek.

Marcel vervolgt de avond met zijn serie Bloemensfeer. De serie, die louter bloemen in beeld brengt, kenmerkt zich door zeer fraaie fotografie en uiterst geraffineerde overgangen. Op de vraag hoe hij de fraaie gekleurde achtergronden verkrijgt zegt hij dat de juiste keuze van het diafragma hier het antwoord is. Een geringe scherptediepte maakt dat de achtergronden rustig blijven en de beelden een welhaast dromerige aanblik hebben.

Anneke verraste ons met de Serie Ole Paus. Deze serie is in Noorwegen gemaakt en laat prachtige beelden zien bij een song waarvan de tekst in het Nederland is ‘ondertiteld’. Ole Paus is een Noorse troubadour in de Zweeds-Noorse ballade-traditie, een auteur, een dichter en een acteur. Hij wordt algemeen beschouwd als een van de populairste singer-songwriters van Noorwegen. Anneke heeft kans gezien om een van zijn songs treffend in beeld te brengen.

De volgende serie is van Arthur. Vlak bij zijn vakantieonderkomen in Zeeland is het dorpje Sirjansland. Arthur verkent de omgeving en laat daar beelden van zien op muziek van Antonio Vivaldi (uit zijn serie de vier jaargetijden is ‘De Lente’ gebruikt)

Ger heeft in Cordoba, Spanje de Mezquita kathedraal gefotografeerd. De Mezquita is een uniek architectonisch monument op de plaats waar ooit de Visigotische kerk Vincentius van Zaragoza stond, die op de fundamenten van een Romeinse tempel was gebouwd. Na de verovering van Córdoba in 711 door de Moren[1] werd vanaf de achtste eeuw een moskee gebouwd. Nadat de Moren in de achtste eeuw de gebieden rond Córdoba veroverden, werd de helft van de Visigotische Sint-Vincentiuskerk – onder dreiging van onteigening – verkocht aan de aanwezige moslims. Toen die helft te klein bleek voor de groeiende islamitische bevolking, kochten de moslims ook de andere helft van de kerk, zodat de katholieke gemeenschap genoodzaakt werd de kerk op te geven (Wikipedia). De kathedraal kenmerkt zich door twee verschillende bouwstijlen. Ger heeft er een imposante serie over gemaakt.

De serie Over duintop en branding van Marcel verrast ons door buitengewone beweging in de beelden, met hier en daar een bliksemflits (met dondergeluiden). Ook hier zien we fantastische fotografie van in wezen heel eenvoudige beelden. De beweging in sommige foto’s is verkregen met een computerprogramma, getiteld Photomirage. Hiermee is het mogelijk om stilstaande beelden te ‘animeren’ waardoor beweging gesuggereerd wordt. Deze beweging komen zeer realistisch over.

Kees O trakteert ons op een serie die gemaakt is op het Binnenhof. Met name de Ridderzaal is gebruikt als decor voor een lichtshow. Het is Kees goed gelukt om de zeer kleurrijke beelden spatsynchroon samen te voegen met spetterende muziek.

Henk U neemt ons mee naar IJsland. Dat wil zeggen, hij heeft een cruise gemaakt, waarbij de boot ’s-Nachts van haven naar haven vaart, zodat de opvarenden overdag kunnen passagieren. We zien mooie beelden op muziek van Samaris. Samaris is een elektronische muziekgroep uit IJsland die in januari 2011 werd opgericht en bestaat uit Áslaug Rún Magnúsdóttir, Þórður Kári Steinþórsson en Jófríður Ákadóttir (Wikipedia). Persoonlijk vond ik de serie iets te lang.

Ger is in het plaatsje Mogarraz in West Spanje geweest. De in 1962 in Mogarraz geboren schilder Florencio Maíllo Cascón kreeg in het jaar 2008 van de autoriteiten in Salamanca de bijzondere opdracht tot het naschilderen van 388 pasfoto´s van de inwoners die in 1967 in dat dorp woonden. In de jaren zestig verplichtte Franco de Spaanse bevolking om een identiteitsbewijs bij zich te dragen en voor het eerst moest iedere burger, groot of klein, een pasfoto laten maken die op het vereiste document geplakt wordt. Het zijn precies die foto´s die Florencio 45 jaar later gaat naschilderen. De schilderijen worden bevestigd op de gevels van de woningen en geven er een bijzonder aanblik op. Ger heeft dat op zijn eigen fotogenieke wijze in beeld gebracht en er een fraaie serie mee samengesteld.

Tenslotte besluiten we de avond met een serie van Marcel: Ode aan de ontwerpers. Het is een reeks van zeer moderne architectuur-opnamen op bijpassende muziek. Marcel heeft kans gezien om op zijn eigen wijze de architectuurfoto’s te maken, vaak vanuit bijzondere gezichtspunten. Een plezier om naar te kijken.

Arthur Palache

Clubverslag van donderdag 14 maart 2019

Inleiding Het bestuur kon bij het samenstellen van het programma voor 2019 natuurlijk onmogelijk weten dat we vorige maand de warmste februari ooit zouden meemaken. Ook deze maand was mild qua temperatuur. Helt lijkt me dat spreekwoorden ‘Maart roert zijn staart’ en ‘Aprilletje zoet heeft weleens een witte hoed’ (de betekenis ervan mag je zelf Googelen) maar eens in de revisie moeten, want die kloppen al jaren niet meer.

Gevolg is dat de meesten van ons in het archief hebben moeten graven om nog iets kouds tevoorschijn te halen. Bewonderenswaardig is dan dat er leden zijn die met bloemen en diepvrieskasten aan de slag zijn gegaan om inzendingen te vervaardigen.

Opening avond Marcel opende de avond met de mededeling dat ons erelid Ben Boekestein op 92-jarige leeftijd is overleden. We houden een minuut stilte om hem te herdenken, maar realiseren ons dat leden die minder dan tien jaar lid zijn hem niet eens gekend hebben.

Marcel besteedt nog even aandacht aan de volgende avond, die in de vooruitblik staat aangekondigd als Audiovisuele presentaties. Anneke schrijft: Binnen onze club is er een aantal leden, dat zich bezighoudt met het maken van AV ’s. Eenmaal per jaar laten zij zien wat zij het afgelopen jaar gemaakt hebben. Marcel zet deze series in een mooie PowerPointpresentatie. Om het geheel wat interactiever te maken is er na elke serie gelegenheid tot het stellen van vragen en/of opmerkingen. Mochten er buiten de vaste groep nog leden zijn die een AV willen vertonen, dan graag met Marcel contact opnemen.

Maar net als vorig jaar is er voorafgaand nog tekst en uitleg over het ontstaan, software en wat een AV is. Marcel heeft twee korte presentaties: “Wat is een audiovisual” en “van idee naar AV”. Gewoon heel kort even memoreren. We starten deze avond met de serie “Vreemde Vogels” van Arthur, die na de ledenvergadering niet afgespeeld kon worden. We hebben inmiddels een nieuwe geluidsinstallatie, dus daar kan het deze keer niet aan liggen.

Wim Alsemgeest leidt de avond Dan geeft Marcel het woord aan Wim Alsemgeest, die ons door de enorme berg foto’s zal leiden. We bezien de foto’s een eerste keer, begeleid door muziek. Er zijn tijdens de presentie twee muziekstukken gebruikt: 1. Snow Drops van J.K. Hodge 2. Night Time Snowflakes van Relaxmydog Dan volgt, in een doodse stilte, de beoordeling. 74 foto’s, iedere foto staat gedurende 7 seconden, waarna een overgang van twee seconden plaatsvindt. Het geheel duurt dus ruim elf minuten. In die tijd is er bijna geen geluid, afgezien van de hoestbuien van Arthur. Hij krijgt van medeleden antihoestmiddelen aangeboden, waaronder zelfs een gas jenever. Dat wordt normaal gesproken met groot graagte aanvaard, maar moet deze keer helaas worden overgeslagen vanwege een lopende antibioticakuur (kuur afmaken, geen alcohol gebruiken).

Tijdens de bespreking zijn er de gebruikelijke hilarische momenten. Anita geeft aan dat ze bij het maken van de foto van het diepvriesvak op het laatst blauwe handen van de kou had. Er was veel bewondering voor de ijsbloemenfoto van Ben. Ikzelf heb sinds mijn jeugd (en dat is al heel lang geleden) geen ijsbloemen meer gezien. Arthur zegt dat hij zich bij het beoordelen heeft laten leiden door het aantal rillingen dat over zijn rug liep bij het aanschouwen van de foto’s. Hoe meer rillingen, hoe hoger het cijfer.

Als we van alle deelnemers de eerste foto gezien hebben is het tijd voor een drankje, waarbij ik mezelf heb moeten beperken tot een bitterlemon…

Na de pauze vervolgen we de bespreking. Bij de dode vogel van Marcel merkt Ben op: “een beetje gras wegknippen voor een foto is oké, maar een beestje doodslaan…”

Arthur legt even uit hoe zijn foto van de twee eenden is aangepast. Er is een stukje ijsvlakte toegevoegd om de beesten wat meer ruimte te geven. Vervolgens is de schaduw van de bovenste eend in spiegelbeeld aan de onderste eend toegevoegd.

Foto 61 was er een van een stijf bevroren zwembad met op de kant een bordje ‘Verboden te duiken’. Tijdens de bespreking merkte Anita droog op: “Dat kwam goed uit, want ik had toch mijn badpak niet bij me.”

Rond de klok van halfelf is alles besproken en eindigen we met een applaus, waarbij het niet duidelijk is of dat bedoeld is voor de kwaliteit van het eigen werk of de enthousiaste manier van leiding geven aan deze avond door Wim Alsemgeest. Ik houd het op het laatste.

Arthur

 Clubverslag van donderdag 28 februari 2019

Anneke opende de avond met de mededeling dat Marcel en deze avond niet bij kon zijn. Dat gaf enige commotie, want dat is buitengewoon ongebruikelijk.

Ger werd door Anneke in het zonnetje gezet, vanwege het feit dat hij al 40 jaar onafgebroken lid is van deze fotoclub. Het leverde hem aan de verpakking te zien een lekkere fles op.

Verder deelt Anneke mee dat aanstaande donderdag een cursus Photoshop wordt gegeven door Marion, in de tuinkamer van Anneke. De cursus omvat drie avonden ( 7 en 21 maart en 4 april) Marion zal op korte termijn iedereen per e-mail op de hoogte stellen.

Met 135 inzendingen, ingeleverd door 18 leden, leek het tevoren een enorme klus te worden om alle foto’s te bekijken. Toch is dat goed meegevallen. Voordeel was natuurlijk dat het geen wedstrijdavond was en dan vervalt het tijdrovende beoordelen (en dus ook het verwerken van de cijfertjes)

In aanvang liet Anneke steeds eerst in snel tempo alle foto’s van één deelnemer zien, gevolgd door een herhaling met bespreking. Later zijn we overgegaan naar direct bespreken, dat werkte efficiënter.

Opvallend was dat het verschil tussen dichtbij-fotografie en macrofotografie niet bij iedereen heel duidelijk was. We hebben voorwerpen van behoorlijke omvang voorbij zien komen, terwijl het bij macrofotografie juist de bedoeling is om onderwerpen zodanig in beeld te brengen dat deze op de sensor net zo groot zijn als in werkelijkheid, of zelf groter.

Hierna volgt van iedere deelnemer één foto (die ik zelf zonder last of ruggenspraak uitkies), met waar nodig een korte opmerking.

Tijdens het bespreken van de foto’s zijn de nodige hilarische opmerkingen gemaakt. Na negen deelnemers was er een pauze geprogrammeerd. Deze viel iets voor negenen, een voortreffelijke tijd. Kwart over negen werden we door Anneke alweer tot de orde geroepen, hetgeen een van de leden de opmerking ontlokte dat Anneke op Marcel leek; net zo’n slavendrijver!

De volgende avond, op 14 maart, is weer een wedstrijdavond met het thema ‘Koud’. Anneke schrijft daarover in de vooruitblik:

14 maart – wedstrijd “koud” – onbewerkt We weten natuurlijk niet wat de komende winter ons gaat brengen wat betreft weer of temperatuur. Dat hoeft uiteraard geen belemmering te zijn om foto’s te maken binnen het thema ‘koud’. De mogelijkheden zijn eindeloos. Van open landschappen met een striemende wind tot abstracte macrofoto’s van een flinterdun laagje rijp. Of wat te denken van kleumende vogels of andere dieren die elkaars gezelschap zoeken om warm te blijven. En wie weet krijgen we wel een ‘ouderwetse’ winter met pakken sneeuw en prachtig ijs!

Iedereen weet inmiddels dat na de prachtige dagen die we net gehad hebben, KOUD een extra moeilijkheidsfactor is geworden.

Arthur